Wyżeł Niemiecki Szorstkowłosy

Szorstkowłose psy myśliwskie występują w Niemczech od ponad dwustu lat. Gruba, dobrze chroniąca sierść była niezbędna, by te duże, wytrzymałe psy mogły poradzić sobie w każdym terenie i przy każdej pogodzie: od Alp aż po gęste lasy i otwarte tereny rolnicze. Pochodzenie wyżła niemieckiego szorstkowłosego nie jest jednoznacznie ustalone, ale podejrzewa się, że wśród przodków tej rasy były: ariedale terriery, foxhoundy, francuskie gryfony, a także inne rasy niemieckich wyżłów.

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest łagodnym, zrównoważonym i czujnym psem. Chętnie się uczy, a wobec bliskich jest lojalny i serdeczny. Jeśli jednak nie będzie należycie stymulowany - pod względem umysłowym i fizycznym - może wywołać znaczące szkody. Psom tej rasy należy poświęcać dużo uwagi.

Z zasady wyżły niemieckie szorstkowłose są zdrową rasą. Jednak jak wiele innych ras, cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Częściej niż u innych ras występuje u nich epilepsja.

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy lubi przebywać na świeżym powietrzu. Potrzebuje co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie. Miłośnicy przesiadywania na kanapie powinni wybrać inną rasę. Jeśli jednak lubicie długie spacery, próby i konkursy pracy, uprawianie agility czy nawet sokolnictwo, będzie to wymarzona rasa dla was.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin.

Podszerstek wyżła niemieckiego szorstkowłosego jest gruby, a warstwa wierzchnia twarda i długa na co najmniej 4 cm. W ramach pielęgnacji należy szczotkować sierść kilka razy w tygodniu i usuwać martwy włos co najmniej dwa razy w roku, a w razie potrzeby nawet częściej.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.