Wilczarz Irlandzki

Wilczarz irlandzki jest starożytną rasą. Wielkie wilczarze były obecne w Irlandii już ponad 2000 lat temu. Psy królów i arystokracji - wilczarze irlandzkie mają fascynującą historię. Wykorzystywane jako psy wojenne (zrzucały wojowników z koni czy rydwanów) i do polowań na wilki. Ostatni wilk został zabity w Irlandii w 1786 roku i od tego czasu popularność rasy zaczęła się zmniejszać, aż do całkowitego pogorszenia, w czasach Wielkiego Głodu, w latach 40-ych XIX wieku. Rasa została przywrócona do życia przez zaangażowanych entuzjastów.

Przyjacielski i miły wilczarz irlandzki to delikatny olbrzym w świecie psów. Szczeniaki i młode psy tej rasy są energiczne i hałaśliwe, więc mogą nie być idealnym pomysłem dla rodziny z małymi dziećmi. Dobrze dogaduje się z innymi psami, ale niektóre rasy mogą obawiać się ich ze względu na wielkość. Sam ogrom jego docelowej wielkości sprawia, że dla wielu rodzin będzie on niewłaściwym psem, ale ci którzy mają wystarczającą ilość miejsca przekonają się, że to oddany towarzysz.

Żyją krócej niż większość psów innych ras i dlatego najpoważniejszym problemem zdrowotnym u wilczarzy irlandzkich będzie ich predyspozycja do agresywnej odmiany raka kości i choroby serca. Rozpoznane choroby dziedziczne to schorzenia wątroby i oczu, ale dzięki rutynowym badaniom i ostrożnym programom hodowlanym występują dość rzadko.

Może wilczarz irlandzki i jest wielki, ale i aktywny oraz zaskakująco szybki i zwinny. Dojrzały, zdrowy pies potrzebuje co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie. Aby uniknąć problemów kostnych nie należy przesadzać z nadmierną aktywnością u młodych psów.

Psy ras olbrzymich mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Wilczarze irlandzkie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Wilczarz irlandzki ma szorstką, sztywną sierść nie wymagąjącą specjalnej pielęgnacji, wystarczy przeczesać go szczotką kilka razy w tygodniu.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.