Terier Walijski

Zdaniem części historyków terier walijski jest bezpośrednim potomkiem wymarłego czarnego teriera podpalanego. Istnieją jednak rodowody sięgające daleko w przeszłość, które przeczą tym twierdzeniom. Ponoć w 1737 roku mieszkańcy Carnarvonshire szczycili się czystością krwi swoich walijskich terierów. Rasa była wówczas znana jako „terier walijski z Carnarvonshire”. Takie teriery przez ponad 250 lat wykorzystywano do polowania w sforach na wydry i borsuki. W Anglii od 1885 są uznawane za osobną rasę.

Terier walijski to aktywny, radosny pies. Jest inteligentny i serdeczny. Zżywa się z rodziną i lubi się bawić. W stosunku do nieznajomych bywa nieufny. Dobrze znosi obecność kotów, jeśli się z nimi wychowywał. W przeciwnym razie będzie je gonił. Często woli, gdy w domu nie ma żadnego innego psa.

Terier walijski cierpi czasem na dziedziczne schorzenia oczu. Dostępne są metody badania tej przypadłości.

Terier walijski ma mnóstwo energii! Sprawia wrażenie niestrudzonego i zawsze gotowego do zabawy! Uwielbia wodę. Opiekun powinien pamiętać, by zadbać o jego bezpieczeństwo w pobliżu wody. Jeśli jednak właściciel nie będzie mógł zapewnić mu okazji do ruchu, pies przyjmie to bez protestów. Dorosły osobnik potrzebuje co najmniej godziny ruchu dziennie, ale z chęcią porusza się dłużej.

Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.

Sierść teriera walijskiego wymaga trymowania dwa do trzech razy w roku. Oprócz tego zaleca się szczotkowanie i czesanie dwa do trzech razy w tygodniu.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.