Terier Tybetański

Terier tybetański, wbrew nazwie, nigdy nie był wykorzystywany do zadań zwykle przypisywanych terierom, tzn. do polowania na zwierzynę. Był psem pasterskim, a w razie potrzeby również stróżującym. Dotrzymywał towarzystwa mnichom w klasztorach. Był znany jako „święty pies Tybetu”. Świat zwrócił na niego uwagę w 1922 roku, gdy dr Agnes Greig, brytyjska lekarka pracująca w Indiach, otrzymała psa tej rasy w podziękowaniu za uratowanie życia pewnej mieszkanki Tybetu.

Terier tybetański to łagodny, radosny i towarzyski pies. Jest czujny i zawsze chętny do działania. Nieznajomych traktuje z rezerwą, ale wobec bliskich jest lojalny i serdeczny. Teriery tybetańskie uwielbiają zabawę. Są skoczne, mają wyraziste charaktery i świetnie nadają się na psy domowe.

Z zasady teriery tybetańskie są zdrową rasą. Jednak, jak wiele innych ras, cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Jak wiele małych psów, mogą też cierpieć na tymczasowe wypadanie rzepek kolanowych (zwichnięcie rzepki).

Terier tybetański jest psem pełnym energii. Lubi wysiłek fizyczny. Potrzebuje około godziny ruchu dziennie, ale z chęcią porusza się dłużej. Lubi też psie szkolenia i spędzanie czasu z rodziną. Z chęcią uprawia psie sporty. Ponieważ terier tybetański należy do ras długowłosych, po każdym spacerze należy sprawdzać jego sierść i usunąć gałązki oraz liście, które się w nią zaplączą.

Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.

Teriery tybetański nie linieją. Ich grubą, długą, dwuwarstwową sierść należy szczotkować i czesać minimum co drugi dzień, żeby uniknąć mierzwienia. Po spacerach trzeba też sprawdzać, czy w sierści nie ma odpadków albo nieczystości. Właściciele często strzygą sierść, żeby była łatwiejsza do pielęgnacji. Ale nawet krótsza sierść wymaga regularnego szczotkowania.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.