Terier Szkocki

Do 1859 roku nie ma żadnych zmianek o tej rasie, a w tym właśnie roku została po raz pierwszy zaprezentowana jako czysta rasa. W tamtym czasie nadano mu inną nazwę, terier z Aberdeen, od miejsca, w którym został wyhodowany. Wiadomo, że terier szkocki i west highland white terrier są ze sobą spokrewnione. Ich przodkowie pochodzili z regionu Blackmount w hrabstwie Perthshire i pasma górskiego Rannoch Moor. Terier szkocki służył do wyciągania szkodników spod skał, szczurów ze swych nor oraz innych zwierząt ze swoich kryjówek.

Terier szkocki jest zuchwały i odważny, wręcz nieproporcjonalnie do swojej wielkości. Dla obcych te psy mogą wydawać się ponure i poważne, ale dla rodziny i znajomych osób są wierne, radosne i skore do okazywania uczuć. Mimo przywiązania do właściciela są niezależne i wymagają wiele cierpliwości, ruchu i odpowiedniego szkolenia.

Najczęściej spotykanych schorzeniem u teriera szkockiego jest choroba kości szczęki powodująca zaburzenia napięcia mięśniowego, które powoduje skurcze. Ponadto te psy są bardziej podatne na niektóre nowotwory, w szczególności na raka pęcherza. jak wiele ras, mogą cierpieć na dziedziczne choroby oczu, dlatego zaleca się badania wzroku.

Teriery szkockie nie mają specjalnych wymagań dotyczących ruchu, przystosują się do różnych warunków. Dorosły pies potrzebuje godzinnej aktywności dziennie, ale chętnie przystanie na więcej.

Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie, i potrzebują jeść często ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.

Teriery szkockie powinny być trymowane 3-4 razy do roku, włosy na klatce, łapach i głowie powinny być strzyżone. W międzyczasie zaleca się regularne szczotkowanie i wyczesywanie sierści, zwłaszcza na pysku, gdzie często zbierają się resztki jedzenia.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.