Sznaucer olbrzym jest dużym, okazałym psem, czujnym, potężnie zbudowanym, o nieco kanciastej sylwetce. Dorosłe psy osiągają wysokość 65-70 cm, a dorosłe suki 60-65 cm. Dorosłe osobniki ważą około 45 kg. Twarda, szorstka sierść występuje w wariantach czarnym lub „pieprz i sól” (czyli jasno- i ciemnoszarym).
Psy rasy sznaucer olbrzym pochodzą od średniej wielkości psór szorstkowłosych w typie pinczera, występujących w XV wieku w Bawarii. Psy te wykorzystywano do polowania na szczury i do innych prac gospodarczych. Z tych psów wywodzą się sznaucery wszystkich trzech rozmiarów. W XIX wieku niektóre z nich krzyżowano z większymi rasami pracującymi przy bydle - prawdopodobnie z dogiem niemieckim. W ten sposób wyhodowano znanego dziś sznaucera olbrzyma. Wykorzystywano go do prowadzenia bydła na targ. Sznaucer olbrzym stał się też psem policyjnym i stróżującym.
Sznaucer olbrzym charakteryzuje się potężnym, okazałym wyglądem, ale powinien mieć dobroduszny temperament. Bez problemów toleruje inne psy i domowe koty, ale niezbędna jest do tego wczesna socjalizacja i staranny nadzór. Sznaucery olbrzymy często wykazują wyższą tolerancję dla psów odmiennej płci. To z natury psy stróżujące, czujne i głośno zwracające uwagę właściciela, gdy zajdzie taka potrzeba.
Jak wiele innych ras, sznaucery olbrzymy cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Stosunkowo często zdarzają się też u nich przypadki epilepsji i pewnych szczególnych typów nowotworów.
By psy tej rasy były szczęśliwe, potrzebują ponad dwóch godzin ruchu dziennie. Uwielbiają świeże powietrze, a dzięki chroniącej przed pogodą sierści niestraszny im deszcz ani zimno. Po spacerze należy sprawdzić sierść i usunąć z niej wszelkie pozostałości.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Sznaucery olbrzymy są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Sierść należy sprawdzać codziennie po spacerze i szczotkować dwa do trzech razy w tygodniu. Co trzy miesiące niezbędne jest trzymowanie sierści w celu usunięcia martwego włosa. Osoby, które nie hodują psów do celów wystawowych, mogą jednak woleć przycinanie.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
