Długość spaniela tybetańskiego jest nieznacznie większa od wysokości. Psy tej rasy mają ok. 25 cm wysokości i ważą około 7-9 kg. Mają jedwabistą sierść średniej długości, gładką na pysku, a na uszach, grzbiecie i ogonie złożoną z dłuższych piór. Psy, w odróżnieniu od suk, mają „grzywę” wokół szyi i barków. Spaniele tybetańskie występują w różnych wariantach umaszczenia - szczegóły określa wzorzec rasy.
Spaniele tybetańskie były hodowane przez mnichów z Tybetu i przeznaczone do stróżowania w klasztorach. Nigdy nie były psami myśliwskimi. Ich nazwa może wywodzić się od spanieli miniaturowych. Spaniele tybetańskie bywały dyplomatycznymi podarunkami, wręczanymi przez rodziny królewskie i możnych. Z czasem stały się cenionymi psami do towarzystwa. Przez setki lat spaniele tybetańskie wspinały się na mury klasztorów i wypatrywały zagrożeń. Jeśli ktoś się zbliżał, szczekaniem alarmowały o tym mnichów. Dziś psy tej rasy często szukają najwyższego punktu w zasięgu wzroku, z którego mogłyby obserwować cały dom i pełnić funkcję samozwańczego stróża.
Spaniel tybetański jest aktywnym, czujnym psem. Do nieznajomych podchodzi z rezerwą, ale wobec ukochanych jest bezgranicznie lojalny. Ma radosne usposobienie, ale lubi niezależność. Nie lubi być na długo oddzielany od domowników. Potrafi też być hałaśliwy.
Najczęstszym schorzeniem występującym u spanieli tybetańskich są dziedziczne choroby oczu. Przed reprodukcją należy wykonać badania.
Spaniel tybetański potrzebuje około godziny ruchu dziennie. Należy się upewnić, że ogród lub podwórko są ogrodzone. Stan ogrodzenia trzeba regularnie sprawdzać, bo spaniele tybetańskie potrafią świetnie kopać!
Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.
Szata spanieli tybetańskich składa się z drobnego, gęstego podszerstka i dłuższej, jedwabistej warstwy okrywowej. Sierść powinna być pielęgnowana kilka razy w tygodniu. Należy zwrócić szczególną uwagę na obszary o dłuższej sierści, podatne na splątanie.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
