Seter Irlandzki

Setery irlandzkie to najstarsza rasa z grupy seterów, poprzedzająca setera szkockiego i angielskiego. Ponoć pochodzi od starych spanielów, połączenia spaniela i setera szkockiego. W 1882 roku, w Dublinie założono Klub Setera Irlandzkiego, powołany przez program hodowlany The Earla of Enniskillen, który opracował cechy maście jednolitej czerwonej. W latach 40-ych XX wieku rasa została zdziesiątkowana przez chorobę oczu - postępujący zanik siatkówki (PRA). Dzięki testom DNA można było zidentyfikować nosicieli, rasa powróciła do zdrowia, a przypadki PRA bardzo spadły.

Dobrze ułożony, zsocjalizowany i wytresowany pies jest nadzwyczaj słodkim i kochającym, rodzinnym, zwierzakiem domowym. Jeśli ma dzielić dom z kotem należy od szczenięcia przyzwyczajać go do kótów i kontrolować sytuację. Jest okropnie przyjacielski, nie jest dobrym psem stróżującym, choć głośno oznajmi pojawienie się gościa. Seter irlandzki przez całe zycie pozostaje radosnym psem, co jest jego jedną z najbardziej uroczych cech.

Jak wiele ras, seter irlandzki może cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Mogą również mieć skłonności do zaburzeń gastrycznych.

Seter irlandzki został wyhodowany do polowań na ptactwo, jest bardzo aktywny i potrzebuje dużoo ruchu - dorosłe psy co najmniej dwie godziny dziennie. Ponieważ ma naturę myśliwskiego łatwo się rozkojarza i może pobiec za tropem, niewytresowany nie wróci na komendę.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Seterry irlandzkie mają skłonność do wzdęć i problemów żołądkowych - mniejsze, częstrze posiłki pomogą zminimalizować ryzyko.

Największym atutem setera irlandzkiego jest, oczywiście jego sierść. Codzienne szczotkowanie jest niebędne, bo chroni przed kołtunieniem się długiego włosa. Od czasu do czasu właściciel będzie musiał przycinać sierść pomiędzy opuszkami i za uszami. Co jakiś czas należ też korzystać z usług profesjonalisty i przystrzyc całą sierść. Przy psie wystawowym należy skupić się na pielęgnacji sierści, gdyż na tym polega rywalizacja. najważniejszym obowiązkiem pilęgnacyjnym, którego nie wolno zignorować będzie regularne czyszczenie uszu. Ponieważ rasa ta ma opuszczone uszy, do środka ucha dociera mało powietrza, co stanowi dobry grunt dla bakterii - stąd częste infekcje ucha.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.