Seter Angielski

Historia seterów angielskich sięga XVI wieku. Z dużą skutecznością polowały wówczas na ptactwo. Na temat szczegółów pochodzenia rasy istnieją różne teorie. Jedni sugerują, że pochodzi ona od rozmaitych hiszpańskich spanieli lądowych. Według innej teorii, rasa ta jest krzyżówką starego spaniela wodnego, starego hiszpańskiego wyżła i wczesnych odmian springera. Najwcześniejsze pisane wzmianki o seterach to tłumaczenie tekstu „Of Englishe Dogges” dra Johannesa Caiusa) - z łaciny, z 1576 roku. Nie jest jednak jasne, czy wspomniana tam rasa to rzeczywiście przodek dzisiejszego setera. Pierwsza wystawa rasowa, na której pokazano setera angielskiego, odbyła się w 1859 roku w Newcastle upon Tyne, w północno-wschodniej Anglii.

Setery angielskie są przyjaznymi, dobrodusznymi psami, które nawiązują silne więzi z właścicielami. Są żywe i towarzyskie. Często ogłaszają przybycie gości i traktują ich, jakby znały ich całe życie. Są łagodne wobec dzieci i wykazują wysoki poziom tolerancji, choć nie powinno się tego nadmiernie wykorzystywać. Żyją w zgodzie z innymi psami oraz pozostałymi zwierzętami domowymi.

Jak wiele innych ras, setery angielskie cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Może też wystąpić dziedziczna utrata słuchu. Można ją badać od wczesnego wieku.

Psy tej rasy potrzebują dużo ruchu - dorosły osobnik wymaga minimum dwóch godzin dziennie. Setery angielskie mają skłonność do błąkania się - należy się upewnić, że ogród, po którym biegają, jest dobrze ogrodzony.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Setery angielskie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Setery angielskie wymagają rozsądnej ilości pielęgnacji i strzyżenia do zachowania pięknego wyglądu. Konieczne jest regularne przycinanie sierści między opuszkami i pod uszami. Powietrze musi mieć swobodny dostęp do uszu, by zapobiec infekcjom. Od czasu do czasu należy poświęcić uwagę piórom. W przypadku psów wystawowych wymagane będzie więcej uwagi.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.