Rhodesian Ridgeback

Źródła wskazują, że Hotentoci z południowej Afryki co najmniej od XV wieku wykorzystywali psy rasy rhodesian ridgeback podczas polowań i jako psy do towarzystwa. Były to psy polujące na grubą zwierzynę. Tropiły i zapędzały ją w pułapkę, ale same jej nie atakowały. Gdy już zagoniły zwierzę w pułapkę, dawały myśliwym znać, szczekając. W XIX wieku europejscy osadnicy krzyżowali te psy z własnymi mastifami i psami gończymi. W ten sposób powstał rhodesian ridgeback, którego znamy współcześnie. Dziś tylko nieliczne z tych psów są wykorzystywane podczas polowań. Są przeważnie psami stróżującymi lub psami do towarzystwa.

Rhodesian ridgeback jest silnym psem. Potrafi też być zdeterminowany, a wręcz uparty. W domu jest spokojny i pewny siebie, ale z nieufnością podchodzi do nieznajomych. Nie jest najlepszym wyborem dla osób, które nigdy wcześniej nie miały psa. Wymaga doświadczonego opiekuna i wyszkolenia, połączonego z wczesną i kompleksową socjalizacją.

Rhodesian ridgeback ma skłonność do dziedzicznych schorzeń kręgosłupa (zatoka skórzasta). Każde szczenię powinno być przebadane pod tym kątem po narodzinach. Jak wiele innych ras, rhodesian ridgeback cierpi czasem na dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest zbadanie stawów biodrowych.

Dorosły rhodesian ridgeback potrzebuje kilku godzin ruchu dziennie. Psy tej rasy mają silne instynkty łowieckie. Zanim spuścimy je ze smyczy, powinniśmy się upewnić, że są w bezpiecznym miejscu. Niezbędna jest też komenda, na którą pies do nas wróci.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Psy razy rhodesian ridgeback są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Psy rasy rhodesian ridgeback nie potrzebują intensywnej pielęgnacji. Ich krótką sierść wymaga tylko rękawicy do czesania. Sierść należy pielęgnować raz lub dwa razy w tygodniu.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.