Retriever Z Nowej Szkocji (Toller)

Retriever z Nowej Szkocji (toller) został wyhodowany na początku XX wieku, żeby wabić i przynosić myśliwemu ptactwo wodne. Uważa się że pochodzi z wielu krzyżówek, między innymi goldena, chesapeake bay'a, labradora i flat coated retrievera. Prawdopodobnie ma też domieszkę krwi cocker spaniela, setera irlandzkiego, pracujących collie oraz jednej lub kilku odmian szpiców. Nazywano go psem na kaczki z Little River lub trollerem z Yarmouth.

Retriever z Nowej Szkocji uwielbia ruch na świeżym powietrzu, idealnie sprawdzi się u aktywnej, lubiącej tereny wiejskie rodziny. Szybko się uczy i osiąga doskonałe wyniki w psich dyscyplinach sportowych jak flyball, agility i innych. Lubi zabawę, jest żywiołowy.

Jak wiele innych ras, retrievery cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów łokciowych i biodrowych (zmiany zwyrodnieniowe stawów są bolesne i mogą doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Dorosły toller potrzebuje dużo aktywności, powinien być jak najczęściej w ruchu. Idealną aktywnościa dla tej rasy jest pływanie i aportowanie.

Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie i zgodnie z zaleceniami producenta karmy.

Szata retrievera z Nowej Szkocji jest średniej długości, nieprzemakalna z miękkim i gęstym podszerstkiem. Wymaga regularnego czesania, wystarczy kilka razy w tygodniu, i częściej podczas linienia. Zaleca się sporadyczne czyszczenie długich włosów na łapach oraz uszach.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.