Pies Faraona

Szczątki psów podobnych do psa faraona znaleziono w Dolinie Nilu, a pochodzą z czasów 4000 p.n.e. Uważa się, że przed czasami egipskimi psami gończymi handlowali Fenicjanie, którzy zostawili je na bezludnej wyspie, gdzie psy rozmnażały się między sobą przez setki lat. Około 1000 roku p.n.e Fenicjanie skolonizowali Maltę i przywieźli ze sobą psy gończe. Psy te były cenione za umiejętność polowania na króliki i zyskały imię 'króliczy pies' i są psami faraona znanymi współcześnie.

Pies faraona jest dość niezależnym psem, wiernym swojej rodzinie. Mają wrodzony pociąg do polowań i są bardzo wytrzymałe, pobiegną z tobą lub bez. Nie socjalizowany od małego będzie postrzegał koty i inne małe zwierzęta jako ofiarę. Bywają również głośne, a że są bardzo towarzyską rasą będą czerpać radość z towarzystwa innych psów i ludzi.

Najpowszechniejszym schorzeniem u psów faraona jest przemieszczanie się rzepki (zwichnięcie rzepki).

Te psy potrzebują mnóstwa ruchu - ponad dwie godziny dziennie. Gdy poczują trop zwierzyny rzucą się w pogoń. Potrafią dość wysoko skakać, więc ogrodzenie ogrodu powinno być odpowiednio wysokie. Gdy robi się zimno przydaje im się ubranie.

Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie i zgodnie z zaleceniami producenta karmy.

Pies faraona jest łatwy w pielęgnacji. Wystarczy rękawica do wyczesywania, którą usuniemy martwy i zgubiony włos.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.