Owczarek z Maremmy (Maremmano-Abruzzese)

Owczarek z Maremmy pojawia się już w źródłach z okresu starożytnego Rzymu. Jest też widoczny na XIII-wiecznym obrazie w jednym z florenckich kościołów. Jego przodkami były owczarki wędrujące ze wschodu, z których w każdym regionie wyhodowano osobną rasę, np. owczarka pirenejskiego czy kuvasza węgierskiego. We Włoszech w latach 60. XIX wieku krótkowłosy maremmano i długowłosy abruzzese przemieszały się i zlały w jedną rasę z powodu sezonowej zmiany pastwisk zwierząt hodowlanych. Dziś owczarek z Maremmy jest najpowszechniejszym psem pasterskim we Włoszech. Podobno jest tak odważny, że potrafi obronić się przez wilkami, niedźwiedziami, a nawet ludźmi.

Psy tej rasy najlepiej czują się, gdy doglądają zwierząt hodowlanych. Są lojalne wobec właściciela i z oddaniem strzegą trzody. Nie tolerują intruzów. Z tego powodu sprawdzają się też jako psy stróżujące. Często służą do takich właśnie celów. Ponieważ owczarki z Maremmy są dużymi i silnymi psami, niezbędna jest ich wczesna socjalizacja, zwłaszcza jeśli pies ma mieć kontakt z dziećmi i innymi zwierzętami.

Owczarki z Maremmy to z zasady zdrowe, wytrzymałe psy. Jednak jak wiele innych ras cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Psy tej rasy potrzebują dużej ilości ruchu - w przypadku dorosłego osobnika ponad dwóch godzin dziennie. Zapotrzebowanie na ruch można jednak częściowo pokryć, pozwalając psu patrolować teren. Owczarki z Maremmy nadal są wykorzystywane jako psy pasterskie. Są bardzo wytrzymałe. Mogą pracować przez cały dzień. Jeśli nie umożliwi się psu pracy w podobnym charakterze, trudno będzie zapewnić mu odpowiednią ilość pożądanych bodźców.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Owczarki z Maremmy są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Ciężka, gęsta sierść psów tej rasy wymaga intensywnej pielęgnacji. Należy czesać ją kilka razy w tygodniu, inaczej się zmierzwi, a pies dostanie stanów zapalnych skóry. Należy też przyglądać się łapom psa i przycinać sierść między pazurami, jeśli zajdzie taka konieczność.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.