Owczarek Szetlandzki

Nazwę wzięły od Szetlandów, wysp na północny wschód od Szkocji, gdzie rasa ta powstała. Owczarek szetlandzki ("szeltie") pracował w tamtejszych surowych warunkach jako pies pasterski. Pierwotnie uważano, że jest on mieszanką wielu typów psów, w tym szpiców i szkockich psów pasterskich. Owczarek szkocki długowłosy został włączony do hodowli przez rodzimego mieszkańca z Szetlandów, Jamesa Loggie i tak powstał współczesny sheltie. W 1908 roku pan Loggie został pierwszym sekretarzem Klubu Owczarków Szetlandzkich.

Sheltie może i wyglądają pięknie i dostojnie, ale to także silna, ciężko pracująca rasa o niespożytej energii. Całkowicie oddane swojemu opiekunowi, do obcych podchodzą z dystansem. Zawsze czujny, natychmiast zawiadomi cię jeśli coś zwróci jego uwagę, co może być problematyczne jeśli masz w pobliżu sąsiadów lub nie potrafisz nad nim zapanować.

Jak wiele innych ras, owczarki szetlandzkie mogą cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Potrzebują co najmniej godziny ruchu dziennie, choć owczarek szetlandzki z radością zgodzi się na więcej. Psy te lubią spacery, jak również treningi i dobrze sobie radzą w psich konkurencjach sportowych, takich jak agility, obedience i flyball.

Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie, i potrzebują jeść często ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.

Owczarek szetlandzki ma bardzo wymagającą sierść: długi, prosty włos okrywowy i krótki, puszysty i gęsty podszerstek. Codzienne czesanie sprawi, że obowiązek ten nie będzie tak uciążliwy - usuniecie kołtunów zanim pojawi się problem.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.