Owczarek Staroangielski

Ta rasa pojawiła się w Anglii w połowie XVIII wieku i uważa się, że pochodzi od starożytnych psów zaganiających włącznie z bergamasci, bearded collie, briardem i amarantem. Z przezwiskiem bobtail (ang. ucięty ogin) wiąże się oddzielna historia. W XVII-wiecznej Anglii psy zaganiające pomagające spędzać bydło na rynek były zwolnione z podatku. Żeby je oznaczyć skracano im ogony. Owczarki staroangielskie doskonale sprawdzały się w tej roli, były chętne do pracy i miały nieprzemakalną sierść. Liniały w tym samym czasie co owce a ich sierść był mieszany razem z wełną i przerabiany na ciepłe ubrania.

Owczarek staroangielski jest radosnym psem idealnym dla rodziny. Ma łagodne usposobienie, ale może być zbyt pobudzony podczas zabawy, dlatego zaleca się szczególną ostrożność w przypadku zabawy z małymi dziećmi. Z radością włącza się w każdą aktywność. Jest nieustraszony i doskonale sprawdzi się jako pies stróżujący, zwłaszcza dzięki donośnemu szczekaniu. Niezbędne jest wczesne szkolenie, żeby w przyszłości zapanować na ich porywistym charakterem.

Jak wiele innych ras, owczarki staroangielskie cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Potrzebują właściciela, który zapewni im odpowiednią ilość ruchu, jednak w wieku szczenięcym nie należy zbytnio forsować tych psów, żeby nie doszło do zwyrodnienia kości.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Owczarki staroangielskie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Podczas zrzucania szczenięcej sierści należy upewnić się, że stara sierść nie plącze się z nowym włosiem. Zbyt długie odstępy w pielęgnacji w tym okresie mogą doprowadzić do powstania kołtunów, które trzeba będzie obciąć. Owczarki staroangieskie wymagają skomplikowanej i czasochłonnej pielęgnacji, często linieją, po każdym spacerze należy oczyszczać łapy oraz sierść z wszystkiego co się do nich przyczepiło. Może wymagać częstego mycia.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.