Owczarek belgijski malinois jest średniej wielkości, krótkowłosym psem o masywnej budowie. Często jest mylony z owczarkiem niemieckim, ale jest wyższy, szczuplejszy, ma mniejszą głowę a jego ruchy są bardziej dynamiczne. Umaszczenie ma płowe, rude lub szare ze śladami czarnego nalotu na końcach włosów. Ogon ma zwykle ciemniejszy kolor lub czarną końcówkę, pysk i uszy są najczęściej czarne. Dorosły pies ma 61-66 cm wzrostu, a suka 56-61 cm. Waży między 27,5-28,5 kg.
Owczarek belgijski malinois nie jest zwykłym psem, to wierny i oddany towarzysz, który będzie bronił swojego domu oraz rodziny. Wymaga doświadczonego właściciela. Jak u innych psów stróżujących, nie zaleca się zachęcania psa do obrony za młodu, może próbować bronić właściciela w nieodpowiednich sytuacjach. Instynkt obronny pojawia się samoistnie.
Kraj pochodzenia: Belgia
Owczarek belgijski występuje w czterech odmianach: laekenois, tervueren, groenendael imalinois, których nazwy pochodzą od regionów Belgii w których zostały wyhodowane. Te pracowite psy były znane już w średniowieczu. W 1890 roku profesor belgijskiej Wyższej Szkoły Weterynaryjnej ustalił standardy dla wszystkich odmian owczarka belgijskiego. Psy były do siebie podobne, różniły się jedynie rodzajem sierści. Kolejnym krokiem była reprodukcja psów według wytycznych dla danej odmiany. Malinois był pierwszą wyodrębnioną odmianą owczarka belgijskiego i jako pierwszy cieszył się popularnością.
Jak wiele innych ras, owczarki belgijskie cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.
Te owczarki potrzebują co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie oraz odpowiedniej stymulacji umysłowej. Szybko się uczą, doskonale radzą sobie w psich dyscyplinach sportowych takich jak agility, obedience i innych. Są aktywne i nie nadają się do domów, w których będą zostawiane na cały dzień.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin.
Ma krótką sierść z wełnianym podszerstkiem. Włos na ogonie i wokół szyi jest grubszy, w tylnej części tułowia dłuższy z puszystym ogonem. Nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, wystarczy raz w tygodniu wyszczotkować sierść.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
