Leonberger

Rasa leonberger powstała w latach 40. XIX wieku. Miała przypominać lwa z herbu miasta Leonberg. Stanowi połączenie nowofundlanda z bernardynem, a także z pirenejskim psem górskim. Psy tej rasy stały się bardzo popularne. Znajdowały się w posiadaniu wielu znanych osobistości. Jednak podczas I wojny światowej prawie wymarły, ponieważ ludzie nie mieli ich czym karmić. Z osobników, które przetrwały, zaczęto potem odtwarzać rasę. Trwało to aż do wybuchu II wojny światowej, podczas której leonbergery ponownie znalazły się na skraju wymarcia. Dziś psy tej rasy nadal są stosunkowo rzadkie, jednak ich liczba i popularność rosną.

Leonberger powinien być psem towarzyskim, spokojnym, lojalnym i zrównoważonym. Dobrze znosi obecność innych zwierząt domowych oraz dzieci. Lubi zabawy. Szybko się uczy. Z powodu jego dużych rozmiarów odpowiednie szkolenie jest kluczowe. Powinno zacząć się najwcześniej, jak to możliwe.

Jak wiele innych ras, leonbergery mogą cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych i łokciowych (która może być bolesna i doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Szczenięta nie powinny się nadwerężać ani wchodzić i schodzić po schodach. Kiedy ich kości prawidłowo się rozwiną, można zwiększyć ilość wysiłku fizycznego. Dorosły leonberger powinien chodzić na długie spacery. Psy tej rasy uwielbiają bieganie i zabawy. Kochają też pływanie w wodzie. W przypadku zdrowego dorosłego osobnika zaleca się kilka godzin ruchu dziennie.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Leonbergery są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Leonberger ma dwuwarstwową sierść, która składa się z dość długiej, przylegającej warstwy okrywowej oraz z grubego podszerstka. Psy tej rasy mają „grzywę” dłuższych, gęstszych włosów wokół szyi i na klatce piersiowej. Posiadają też pióra (dłuższą sierść) na kończynach. Sierść należy pielęgnować dwa do trzech razy w tygodniu, żeby usunąć martwy włos i utrzymać szatę w należytym porządku.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.