Komondor

Komondor to bardzo stara rasa. Na terenach węgierskich jest znany od tysięcy lat. Dostał się tam wraz z koczowniczym ludem Madziarów. Pełnił funkcję stróża zwierząt hodowlanych. Może pochodzić od dużych owczarków, króre strzegły stad w rejonie Kaukazu, w południowo-zachodniej Rosji. Komondor ma charakterystyczną sznurkowatą sierść, która chroni go nie tylko przed trudnymi warunkami atmosferycznymi, ale też przed drapieżnikami takimi jak wilki.

Komondor jest psem stróżującym i nie nadaje się dla każdego. Zakup psa tej rasy należy dobrze przemyśleć. Będzie nieufny wobec nieznajomych, ale oddany rodzinie. Będzie jej bronił przed wszystkim, co uzna za zagrożenie. Będzie wymagać wczesnej socjalizacji oraz ostrożnego traktowania przez całe życie.

Komondor to zdrowa, wytrzymała rasa. Nie występują u niej żadne typowe problemy zdrowotne.

Komondor potrzebuje około godziny ruchu dziennie. Większość czasu będzie spędzał na patrolowaniu granic domostwa. Trzeba się upewnić, że ogrodzenie uniemożliwi mu ucieczkę.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Komondory są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Warstwa okrywowa sierści komondora jest szorstka, a podszerstek miękki. Obie te warstwy tworzą razem „sznurki”. Jeśli nie będziemy ich przycinać, staną się tak długie, że dosięgną ziemi. Po spacerze trzeba obejrzeć sierść, bo często zbieraja się w niej liście i gałązki. Sierści komondora nie należy szczotkować. Zamiast tego co kilka miesięcy powinno się ręcznie rozdzielać włos. Nowi właściciele muszą nauczyć się tego od kogoś, kto już się tym zajmował. Pielęgnacja sierści komondora to czasochłonne zajęcie, ale nie powinno się go zaniedbywać - inaczej sznurki splączą się w zmierzwioną masę.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.