Jamnik (Długowłosy)

Początków rasy można się doszukać w piętnastowiecznych Niemczech, chociaż podobne psy pojawiały się w sztuce starożystnego Egiptu i Meksyku. Wzorzec niemieckiej rasy ustanowiono w 1879 roku, a klub rasy powstał w roku 1888. Jamniki sprowadził do Wielkiej Brytanii Książę Albert i w XIX wieku były bardzo popularne tam oraz w Ameryce jednak rasa straciła na popularności podczas Pierwszej Wojny Światowej ze względu na swe niemieckie pochodzenie. Jednakże uprzedzenia odeszły na bok i te psy znów są towarzyszami rodzin i myśliwych. Jamniki początkowo wykorzystywano podczas polowań na borsuki, a z czasem także na inne zwierzęta.

Jamniki długowłose są ruchliwe, śmiałe i odważne. Potrafi być uparty i niezależny, jednak rasa długowłosa jest często uważana za spokojniejszą i posłuszniejszą od pozostałych dwóch (gładkowłosego i szorstkowłosego). Ma dobry węch i uwielbia tropienie zapachów na wolnym powietrzu. Jest także świetnym psem domowym, znanym ze spokoju i wierności. Jamnik dłogowłosy kocha ludzi, jest oddanym i czułym towarzyszem.

Najczęstsze problemy zdrowotne jamników są związane z budową ich ciała. Narażone są na zwyrodnienia kręgosłupa. Ponadto często chorują także na choroby serca. Tak jak w przypadku wielu innych ras, jamniki cierpią także na dziedziczne choroby oczu, więc przed reprodukcją zaleca się badanie wzroku.

Jamnik długowłosy potrzebuje około godziny ruchu dziennie. Przed spuszczeniem należy mieć pewność, że powróci na komendę. Na wolnym powietrzu, gdy pochwyci trop, często odzywa się jego myśliwska natura. Uwielbia wtedy zgłębiać królicze nory cały się przy okazji brudząc.

Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie i zgodnie z zaleceniami producenta karmy. Jamnik pod żadnym pozorem nie powinien miec nadwagi, gdyż dodatkowy ciężar nadwyręża mu grzbiet.

Miękka i prosta sierść jest dłuższa na klatce piersiowej, brzuchu, ogonie i tyłach nóg. Jest ona narażona na kołtunienie, dlatego należy psa czesać co najmniej trzy razy w tygodniu. Ponadto po każdym spacerze należy sprawdzać sierść czy nie przyczepiły się do niej jakieś śmieci leżące na ziemi.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.