Gryfonik brukselski występuje w dwóch odmianach: szorstko- i gładkowłosej. Wyróżniającą cechą tej rasy jest pysk podobny do pyska mopsa. Nos jest dość krótki i zadarty. Kolejnymi cechami upodabniającymi gryfonika brukselskiego do mopsa są jego duże, wydatne oczy oraz szczęka z przodozgryzem. Z tego powodu niektórzy przyrównują pysk tej rasy do małpiego. Gryfonik brukselski występuje w umaszczeniu rudym, czarnym lub czarnym podpalanym. Dorosłe psy tej rasy mierzą 18-20 cm i ważą 2-5 kg.
Gryfonik brukselski to belgijska rasa, stworzona w XIX wieku przez krzyżowanie pinczerów małpich, mopsów i belgijskich pinczerów stajennych. Dorożkarze potrzebowali wówczas małego, inteligentnego psa, który pilnowałby ich dorożek i polował na szkodniki w stajniach. Nowa rasa łączyła w sobie wytrzymałość psów ulicznych i spryt pinczera małpiego. To połączenie okazało się bardzo przydatne. Później rasę udoskonalono, krzyżując ją z angielskim spanielem miniaturowym. W rezultacie uzyskano niemal ludzki wyraz pyska. W następnej kolejności doszło prawdopodobnie do krzyżówki z yorkshire terrierem.
Gryfonik nie nadaje się jako towarzysz dla dzieci. Pies może odebrać chęć dziecka do zabawy jako agresję, przestraszyć się i stać się nieprzewidywalny. Potrafi być uparty, ale szybko się uczy i po wyszkoleniu bardzo dobrze radzi sobie w rozmaitych psich sportach. Lubi towarzystwo właściciela. Pozostawiony bez opieki, może szybko narobić szkód.
Psy tej rasy nie wykazują skłonności do wielu problemów zdrowotnych. Jednak, jak wiele innych ras o płaskim pysku, bywają podatne na problemy z oddychaniem i ze wzrokiem. Jak wiele małych psów, mogą też cierpieć na tymczasowe wypadanie rzepek kolanowych (zwichnięcie rzepki). U tej rasy występują też dziedziczne schorzenia kręgosłupa. Pies powinien zostać przebadany pod tym kątem.
Gryfonik to aktywny pies o cechach teriera. Lubi biegać, ale z chęcią przystosuje się do życia w mieszkaniu. Potrzebuje co najmniej pół godziny ruchu dziennie.
Psy miniaturki mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie, i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.
U odmiany szorstkowłosej sierść jest nieco dłuższa na policzkach, podbródku, nosie i w okolicy oczu. Taka sierść nie wymaga intensywnej pielęgnacji. Szorstką sierść należy wyskubywać trzy razy w roku, z wyjątkiem włosa na pysku, który należy przycinać nożyczkami. Sierść na pysku trzeba też regularnie czesać, by usunąć z niej pozostałości jedzenia. Odmiana gładkowłosa mocno linieje. Żeby usunąć martwy włos, należy często używać rękawicy do czesania. U obu odmian warto często czyścić fałdki.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
