Duży munsterlander jest psem o dobrze wyważonych proporcjach. Jego sierść jest gładka i gęsta, na kończynach i ogonie tworzy dłuższe pióra. Mniejsze odmiany bardziej przypominają setery, ale w innych aspektach (poza umaszczeniem) są zbliżone. Duży munsterlander może być biało-czarny lub biały z niebieskim przesianiem. Mniejsze odmiany bywają biało-wątrobiane lub wątrobiane z przesianiem. Dorosły przedstawiciel tej rasy ma 60-65 cm wysokości i waży około 25-29 kg. Suki mają 58-63 cm i ważą około 25 kg. Małe munsterlandery mają 54 cm (psy) lub 52 cm wysokości (suki). Ważą 15-17 kg.
W XIX wieku w Niemczech psy polujące na ptactwo występowały we wszystkich kształtach, rozmiarach i umaszczeniu. W drugiej połowie XIX wieku, z powodu rosnącego zainteresowania indywidualną hodowlą, wyróżniono różne ich typy. Niemiecki Klub Hodowców Wyżłów Długowłosych sformułował własne standardy. Z jakiegoś powodu za jedyne dozwolone umaszczenie uznał biało-wątrobiane. Czarno-białe szczenięta, często z doskonałym rodowodem, oddawano rolnikom i myśliwym z Munsteru. Dla nich umaszczenie nie miało znaczenia. Szczenięta były reprodukowane, prawdopodobnie z udziałem innych ras, np. spanieli czy seterów. W końcu, w 1919 roku, duży munsterlander został uznany za osobną rasę, dla odróżnienia go od mniejszej odmiany.
Psy tej rasy są kochające i serdeczne. Przywiązują się do domowników, do innych psów i pozostałych zwierząt domowych. Większość wykazuje się bardzo dużą cierpliwością w stosunku do dzieci. Jednak kiedy trzeba, będą zachowywać się jak psy stróżujące. Mogą narobić hałasu. Są odważne, chętne do pracy i z natury łagodne. Zawsze chcą zadowolić właściciela. Potrzebują osób, które będą spędzać z nimi dużo czasu i obdarzą je uczuciem. Sprawiają wrażenie, jakby bardzo cieszyły się życiem i zachęcały do tego swoich właścicieli!
Jak wiele innych ras, duże munsterlandery cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Małe munsterlandery nie cierpią na żadne częste problemy zdrowotne.
Duży munsterlander lubi przede wszystkim psie sporty, ale dostosuje się do stylu życia domowników, o ile zapewni mu się dużo ruchu. Uwielbia wodę. Opiekun powinien pamiętać, by zadbać o jego bezpieczeństwo w pobliżu wody. Jest świetnym towarzyszem ludzi aktywnych. Lubi pracować i się bawić.
Mały munsterlander potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie, ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie, zgodnie z zaleceniami producenta karmy. Duże munsterlandery mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Duży munsterlander nie wymaga intensywnej pielęgnacji - wystarczy codzienne czesanie. Czasem należy też wyczyścić pióra na uszach, łapach i ogonie. W razie konieczności trzeba też przyciąć nadmiar sierści między pazurami. Psy tej rasy lubią każdą pogodę. Należy uważać na błoto i brud!
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
