Duży Gończy Gaskoński

Przodkiem dużego gończego gaskońskiego był pies św. Huberta, nieistniejąca już rasa w typie bloodhounda. Historia hodowli dużego gończego gaskońskiego sięga czasów średniowiecznych. Psy tej rasy polowały wtedy we Francji na dziki, wilki i niedźwiedzie. Dziś nadal wykorzystuje się je do polowań na grubą zwierzynę (jelenie i dziki). To przede wszystkim pies gończy, przeznaczony dla specjalisty, a nie zwierzę domowe.

Psy tej rasy są znane z głośnego wycia. Między innymi dlatego poleca się je raczej specjalistom niż jako zwierzęta domowe. Sąsiedzi mogą z trudem znosić wydawane przez niego odgłosy. Duży gończy gaskoński jest łagodnym olbrzymem. Wykazuje typowy dla psów gończych łagodny temperament i tendencje stadne.

Duży gończy gaskoński to zdrowa, wytrzymała rasa. Nie występują u niej żadne typowe problemy zdrowotne.

Psy tej rasy potrzebują co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie. Zostały wyhodowane, by uczestniczyć w polowaniach. Dlatego nie będą szczęśliwe, jeśli nie zapewni im się możliwości tropienia zwierzyny długimi godzinami.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin.

Sierść dużego gończego gaskońskiego wymaga tylko nieznacznej pielęgnacji - wystarczy wyszczotkować ją raz w tygodniu. Należy też regularnie badać jego długie, zwisające uszy, by zawsze były czyste i zdrowe.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.