Dość duży, potężny pies o eleganckim wyglądzie. Ma gładką, krótką sierść, która występuje w umaszczeniu brązowym, czarnym, niebieskim lub płowym (zwanym też „Isabella”), z rdzawymi podpalaniem. Sylwetka powinna wyglądać dumnie i przywodzić na myśl konia pełnej krwi. Dorosłe psy mierzą około 69 cm, dorosłe suki 65 cm. Dorosłe osobniki tej rasy ważą około 32-45 kg.
Pewien niemiecki stróż, hycel i poborca podatkowy - Louis Dobermann - potrzebował doskonałego psa stróżującego, który pomagałby mu w pracy. Żeby to osiągnąć, krzyżował różne rasy. Miało to miejsce w XIX wieku. Mówi się, że wykorzystał rottweilery i dogi niemieckie - ze względu na ich rozmiary i siłę, greyhoundy ze względu na szybkość, manchester terriery ze względu na gładką sierść i szlachetną sylwetkę oraz typową dla terierów nieustępliwość. Mógł też wykorzystać sznaucery, pinczery niemieckie, owczarki niemieckie oraz wyżły krótkowłose: niemieckie i weimarskie. Pierwszy doberman został zarejestrowany w niemieckiej księdze hodowlanej w 1893 roku.
Dobermany potrzebują aktywności fizycznej i umysłowej. Muszą być odpowiednio szkolone. Jeśli będą się nudzić, rozwiną się u nich problemy z zachowaniem Jeśli jednak od wczesnego wieku zostaną przyzwyczajone do obecności innych psów, zwierząt i do dzieci, staną się wspaniałymi zwierzętami domowymi. Będą lojalne, serdeczne i z pewnością będą pilnować domu. Są jednak z natury samotnikami i nie tolerują zaczepek. Dzieci muszą nauczyć się właściwych zachowań w ich obecności. Właściciel musi odpowiadać za zachowanie tych psów. Jeśli nie macie czasu lub doświadczenia w obyciu z psami, nie będzie to odpowiednia rasa dla was.
U dobermanów najpowszechniejszymi problemami zdrowotnymi są choroby serca, kłopoty z kręgami szyjnymi (zespół Wobblera) i choroba von Willebranda (zaburzenie krzepliwości krwi). Jak wiele innych ras, dobermany cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.
W pierwszym roku życia ćwiczenia dobermanów powinny się składać z krótkich, częstych sesji. Nadmierna ilość ćwiczeń może doprowadzić do problemów ze stawami. Dobermany to aktywne psy, które bardzo lubią bieganie bez smyczy. W przypadku dorosłych osobników zaleca się co najmniej dwie godziny ruchu dziennie. Należy też pamiętać o szkoleniach.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Dobermany są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Sierść dobermana wymaga tylko nieznacznej pielęgnacji. Wystarczy rękawica do czesania, która usunie martwy włos.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
