Chart szkocki jest dużym, kosmatym psem myśliwskim o bardzo atletycznym wyglądzie. Często mówi się, że przypomina „kosmatego greyhounda”. Występuje w różnym umaszczeniu: ciemnym szaroniebieskim, w ciemniejszych lub jaśniejszych odcieniach szarości, pręgowanym, żółtym, piaskowo-czerwonym lub czerwono-płowym z czarnymi elementami. Dorosłe psy mierzą 76 cm lub więcej i ważą około 45,5 kg. Dorosłe suki mierzą 71 cm lub więcej i ważą 36,5 kg.
Kosmate charty żyły w Szkocji już przed XVI wiekiem. Uważa się, że charty krótkowłose sprowadzono na Wyspy Brytyjskie przed najazdem Rzymian. Jednak ze wzgledu na swoją krótką sierść, takie psy kiepsko radziły sobie w szkockich górach. Później prawdopodobnie skrzyżowano je z miejscowymi psami o dłużej sierści i uzyskano w ten sposób charta szkockiego. Wodzowie szkockich klanów wykorzystywali takie charty do polowania na jelenie w sforach. Psy musiały był na tyle silne, by przygwoździć jelenia do ziemi.
Chart szkocki jest łagodnym, przyjaznym psem. Dobrze znosi obecność dzieci, ale nie sprawdza się jako pies stróżujący. Jest znany z tego, że rzadko szczeka. Większość chartów szkockich wciąż ma silny instynkt myśliwski. Konieczne będzie wczesne przyzwyczajenie ich do obecności innych zwierząt domowych, zwłaszcza kotów.
Najpoważniejsze problemy zdrowotne, na które narażone są charty szkockie, to złośliwa odmiana nowotworu kości i choroby serca. Występują też dziedziczne schorzenia wątroby i oczu, ale dzięki okresowym badaniom i starannie dobranym programom hodowlanym, występują rzadko.
W przypadku szczeniąt chartów szkockich należy ograniczać aktywność. Dorosłe charty szkockie są pełne energii, atletycznie zbudowane i potrzebują dużo ruchu - ponad dwie godziny dziennie. Uwielbiają biegać swobodnie.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Greyhoundy są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Chart szkocki wymaga regularnej pielęgnacji - dwa-trzy razy w tygodniu. Zależnie od stanu, sierść należy ręcznie wyrywać raz lub dwa razy w roku.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
