Bernejski pies pasterski cechuje się arystokratycznym wyglądem i jest jednym z najbardziej atrakcyjnych psów pracujących pochodzących ze Szwajcarii. Jego sierść ma miękką, jedwabistą okrywę i gruby podszerstek. Maść podstawowa ma kolor kruczoczarny z białymi znaczeniami na pysku, klatce piersiowej, łapach i końcu ogona. Głęboki kasztanowy kolor zwany podpalaniem oddziela czarną maść od białej na nogach i policzkach. To silny, krępy pies. Dorosła suka osiąga wzrost 58-66 cm, a pies 64-70. Zarówno pies jak i suka ważą 40-44 kg.
| Długość życia: | 6 - 10 lat |
| Waga: | 40 – 44 kg |
| Wzrost: | 58 – 70 cm |
| Umaszczenie: | Berneński pies pasterki jest zawsze trójkolorowy – czarny, biały i brązowy |
| Rozmiar: | Duży |
| Grupa FCI: | Grupa II, Sekcja 3, Wzorzec 45 |
| Pies rodzinny: | 5/5 |
| Wymagane ćwiczenia: | 3/5 |
| Podatność na trening: | 4/5 |
| Zostaje sam: | 1/5 |
| Lubi się z innymi zwierzętami: | 3/5 |
| Poziom energii: | 4/5 |
| Wymaga czesania: | 4/5 |
| Linienie: | 5/5 |
Łagodny pies, który uwielbia życie rodzinne, idealny towarzysz. Są czułe, cierpliwe i szybko nawiązują kontakt z dziećmi i w razie potrzeby chronią je. Powinny przebywać z ludźmi, potrzebują ich uwagi. Obcych witają szczekaniem, ale potem uspokajają się. Jeśli w okresie szczenięcym będzie miał kontakt z kotami lub innymi zwierzętami domowymi, w przyszłości zaakceptuje je w domu.
Historia bernejskiego psa pasterskiego, zwanego także bernejczykiem, sięga 2000 lat wstecz, kiedy Rzymianie napadli Szwajcarię, wtedy jeszcze Helvetię. Przybyli z własnymi poganiaczami i psami stróżującymi dla bydła. Rzymskie psy zbliżone wyglądem do mastiffa zostały skrzyżowane z psami pasterskimi, które potrafiły przetrwać w ciężkich warunkach pogodowych panujących w Alpach. Ta krzyżówka miała również na celu złagodzenie ich temperamentu. Owczarki były wykorzystywane jako siła pociągowa do transportu wyrobów wełnianych lub nabiału chodząc od wioski do wioski.
