Sorry, you need to enable JavaScript to visit this website.
Your Pet, Our Passion.
Bernejski Pies Pasterski

Bernejski Pies Pasterski

Bernejski pies pasterski cechuje się arystokratycznym wyglądem i jest jednym z najbardziej atrakcyjnych psów pracujących pochodzących ze Szwajcarii. Jego sierść ma miękką, jedwabistą okrywę i gruby podszerstek. Maść podstawowa ma kolor kruczoczarny z białymi znaczeniami na pysku, klatce piersiowej, łapach i końcu ogona. Głęboki kasztanowy kolor zwany podpalaniem oddziela czarną maść od białej na nogach i policzkach. To silny, krępy pies. Dorosła suka osiąga wzrost 58-66 cm, a pies 64-70. Zarówno pies jak i suka ważą 40-44 kg.

Dobrze wiedzieć
  • Pies odpowiedni dla właścicieli z pewnym doświadczeniem
  • Wymagana szersza wiedza
  • Lubi spokojne spacery
  • Wystarczą mu godzinne spacery
  • Bardzo duży pies
  • Heavy drool
  • Wymaga czesania codziennie
  • Rasa normalnie alergizująca
  • Cichy pies
  • Pies stróżujący. Szczeka i ostrzega
  • Świetnie odnajduje się wśród innych zwierząt domowych
  • Pies rodzinny

Najważniejsze informacje

Długość życia: 6 - 10 lat
Waga: 40 – 44 kg
Wzrost: 58 – 70 cm
Umaszczenie: Berneński pies pasterki jest zawsze trójkolorowy – czarny, biały i brązowy
Rozmiar: Duży
Grupa FCI: Grupa II, Sekcja 3, Wzorzec 45

Oceny

Pies rodzinny: 5/5
Wymagane ćwiczenia: 3/5
Podatność na trening: 4/5
Zostaje sam: 1/5
Lubi się z innymi zwierzętami: 3/5
Poziom energii: 4/5
Wymaga czesania: 4/5
Linienie: 5/5

Osobowość

Łagodny pies, który uwielbia życie rodzinne, idealny towarzysz. Są czułe, cierpliwe i szybko nawiązują kontakt z dziećmi i w razie potrzeby chronią je. Powinny przebywać z ludźmi, potrzebują ich uwagi. Obcych witają szczekaniem, ale potem uspokajają się. Jeśli w okresie szczenięcym będzie miał kontakt z kotami lub innymi zwierzętami domowymi, w przyszłości zaakceptuje je w domu.

Pochodzenie

Historia bernejskiego psa pasterskiego, zwanego także bernejczykiem, sięga 2000 lat wstecz, kiedy Rzymianie napadli Szwajcarię, wtedy jeszcze Helvetię. Przybyli z własnymi poganiaczami i psami stróżującymi dla bydła. Rzymskie psy zbliżone wyglądem do mastiffa zostały skrzyżowane z psami pasterskimi, które potrafiły przetrwać w ciężkich warunkach pogodowych panujących w Alpach. Ta krzyżówka miała również na celu złagodzenie ich temperamentu. Owczarki były wykorzystywane jako siła pociągowa do transportu wyrobów wełnianych lub nabiału chodząc od wioski do wioski.