Wyżeł Weimarski (Krótko- / Gładkowłosy)

Wyżeł weimarski pojawia się na obrazie Van Dyke'a z początku XVII wieku. Uważa się, że ta rasa pochodzi od psów przypominających wyżła niemieckiego krótkowłosego, z domieszką krwi bloodhounda i co najmniej jednego innego posokowca. Nazwa rasy pochodzi od Karola Augusta, księcia Weimaru. Wyżły weimarskie wykorzystywano do polowania na dużą zwierzynę, na wilki, żbiki, jelenie i niedźwiedzie. Pod koniec XIX wieku, gdy gruba zwierzyna zniknęła z Europy, wyżły weimarskie stały się rzadką rasą. Ale dzięki selektywnej hodowli zostały psami do polowania na mniejszą zwierzynę i na ptactwo.

Wyżły weimarskie są wszechstronnymi psami, które kochają życie rodzinne. Są przyjacielskie i pełne energii, ale dzięki swojej czujności świetnie nadają się też na psy stróżujące. Mają silne charaktery. Nie są najlepszym wyborem dla kogoś, kto nigdy wcześniej nie miał psa. Jeśli jednak właściciel ma doświadczenie i umie zapewnić psu socjalizację oraz go wyszkolić, wyżeł weimarski stanie się dla niego wspaniałym psem do towarzystwa.

Jak wiele innych ras, wyżeł weimarski cierpi czasem na dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Przed reprodukcją należy przeprowadzić badanie. Jak wiele dużych ras, wyżły weimarskie są też podatne na choroby kości, serca i problemy żołądkowe (skręt żołądka).

Wyżły weimarskie muszą regularnie chodzić na spacery. Jeśli nie zapewni im się odpowiedniej ilości ruchu, będą niezadowolone i mogą narobić szkód. Kochają pływanie i aportowanie. Takie zajęcia zapewnią im też stymulację umysłową. W przypadku dorosłych osobników zaleca się co najmniej dwie godziny ruchu dziennie. Należy też pamiętać o szkoleniach.

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Wyżły weimarskie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Wyżeł weimarski krókowłosy jest jedną z najmniej wymagających ras psów, jeśli chodzi o pielęgnację. Błoto bardzo łatwo schodzi z jego sierści, nawet jeśli bardzo się ubrudził. Właściciel musi go już tylko doczyścić. Odmiana długowłosa jest powszechniejsza. Sierść takich psów ma 2,5-5 cm długości oraz pióra. Wymaga większej uwagi. Należy ją regularnie szczotkować i czesać. Trzeba też często sprawdzać uszy pod kątem infekcji.

Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.